Celem metody PNF jest ponowna nauka (tzw. reedukacja) lub odtworzenie konkretnej funkcji ruchowej, utraconej w wyniku choroby. Jest to kompleksowa terapia, oparta o najnowszą wiedzę i osiągnięcia z dziedziny neurofizjologii. Leczenie ukierunkowane jest na odzyskanie utraconej w wyniku procesu chorobowego funkcji ruchowej.
Metoda PNF, czyli Proprioreceptiv Neuromuscular Facilitation (P – proprioreceptywne, stymulujące receptory ciała, N – nerwowo – mięśniowe, aktywizujące struktury nerwowo – mięśniowe, F – facylitacja, ułatwianie, pomoc, torowanie) może być z powodzeniem wykorzystywana w pracy z dziećmi z różnymi schorzeniami (skoliozy, mózgowe porażenie dziecięce, dystrofie mięśniowe, przepukliny oponowo – rdzeniowe, różnego rodzaju zaburzenia ruchu).
Prawidłowe wykorzystanie zasad i technik stosowanych w metodzie PNF wpływa na: poprawę koordynacji i równowagi, zwiększenie siły i wytrzymałości mięśniowej, poprawę techniki chodu, polepszenie czucia głębokiego, zwiększenie zakresów ruchu.
Praca z dziećmi ze względu na dużą plastyczność mózgu może dawać zaskakujące efekty. Największe sukcesy w terapii możliwe są tylko przy odpowiedniej współpracy rodziców i fizjoterapeuty oraz całego zespołu terapeutycznego (lekarz, psycholog, logopeda). Zgodnie z koncepcją PNF patrzymy globalnie na dziecko, uczymy je samodzielności, dajemy jasne polecenia (z funkcjonowania w życiu codziennym), gdyż mózg zleca konkretny ruch, nie wie nic o mięśniach. Dzieci podobnie jak osoby dorosłe potrzebują motywacji do pracy, stąd należy je wynagradzać za wykonane zadanie. Cele, które terapeuta i rodzic stawiają przed rozpoczęciem terapii muszą być możliwe do osiągnięcia na danym etapie rozwoju i sprawności dziecka. Zajęcia w formie zabawy czy współzawodnictwa motywują dzieci do podejmowania wysiłku, a każde ćwiczenie powinno mieć cel – dla dziecka w postaci zdobycia konkretnej nagrody – dla terapeuty stymulacja danej umiejętności.
PNF to cała gama ćwiczeń i działań obejmujących terapię na macie, naukę chodu, ćwiczenia mięśni mimicznych a także pracę nad takimi funkcjami jak oddychanie, żucie, połykanie, funkcjami, które zostały upośledzone np. w wyniku udaru czy wypadku.
W tej metodzie chory jest partnerem terapeuty, a on jego doradcą, razem określają zakres i granice działania.
